 Wysłany: Wto 20:49, 08 Kwi 2008 Temat postu: |
|
| Rzeczywiście pierwszy tekst mimo całego swojego uroku to proza. Drugi tekst to już poezja i to taka całkiem do rzeczy. Cieszy mnie, że mamy na forum tyle osób z zacięciem artystycznym. Jak tak dalej pójdzie to będę musiał ogrzebać jakieś moje liryki, ale to kiedys przy okazji, bo ostatnio stanowczo większe pole manewru odnajduję w prozie. Czy wszystko już było? Zapewne. Czy będzie znów? Z pewnością! Nie zapominajmy, że wąż znajda się od głowy i dopóki komuś do głowy nie strzeli guzik czerwony nacisnąć, doputy koło się będzie kręcić, ot co. To nie jest kwestią powielania, czy kopiowania, napewno. Pamiętajmy, że sztuka, zwłaszcza sztuka, polega na twórczym przekształcniu starych motywów, przywoływaniu, reiterpretacji, czy destrukcji mitów. Nie tylko jednak inspiracja jest tutaj na rzeczy. Istnieje moim zdaniem coś takiego, jak wspólnota myśli, jakaś pamięć gatunkowa, nie ważne jak to nazwać, istnieje coś, co sprawia, że ludzie niezależnie od siebie wpadają na takie same/podobne pomysły. Po prostu. I zaiste pięknym to jest! Może właśnie to jest ta cecha, łączącą ludzi, wszystkich ludzi, o którą pytaliśmy siebie w któryś tam piatek? | |
| Wysłany: Wto 18:57, 08 Kwi 2008 Temat postu: |
|
| Po pierwsze- gratuluję odwagi umieszczenia tutaj tych tekstów, sama tworzę i iniestety niełatwo mi się pod tym podpisać. Specyfika poezji polega chyba właśnie na tym, że w niekontrolowany sposób odkrywa się przed innymi obszary swojej nieświadomości. A ja akurat wolę pozostawić je, póki co, mojej szufladzie.
A teraz do ataku;) W pierwszym utworze celnie ująłeś swoje myśli, nawet momentami mnie uderzały, ale abstrahujac od podziału na wersy i przerzutni, czyli zabiegów czysto technicznych- dla mnie to jest proza. I równiez zdecydowanie rezerwuję drugi tekst. Czy na pewno wszystko juz było? Chciałabym wierzyć, tak jak Śliwa, że nie. Niestety jednak nie widzę możliwości na jakiekolwiek innowacje, a może to kwestia małej wyobraźni? A być może wzory sa jednakowe i zawsze (prawie) można było stwierdzić, że wszystko już było? Na przykład kiedy czytam jakakolwiek książkę, wiersz, oglądam obraz- zawsze widze mnóstwo kontekstów, paralel, powtórzeń z innych dzieł. To normalne, ludzie czerpią od siebie inspirację, ale gdzie jest granica inspiracji a rozpoczyna się nawet niezaplanowane powielanie? Z drugiej strony pęd za nowoscią w wielu przypadkach do niczego nie prowadzi, takiej concept czy performance art wcześniej nie było, ale czy modelka (żywa) zamknięta przez cały dzień w akwarium coś "wnosi"? Wolę już to, co znam. Każdy potrafi powiesić mandarynkę na gałęzi i nadbudować do tego teorię. No, ale szukać nie przestawajmy! |
|
| Wysłany: Sob 14:58, 05 Kwi 2008 Temat postu: |
|
| Całkiem ambitnie Chmielniaku, nie powiem. Przy czym ja dla siebie bez wachania rezerwuje drugi tekst. Znacznie więcej w nim głębi i pewnego rodzaju wewnętrznej "swobody". Ten pierwszy jakkolwiek zrobiony na podstawie z góry przyjętej inwencji może i ma też wiele luzu (czuc go niewątpliwie) ale za dużo w nim dopowiedzeń, dookreśleń, wszystko podane na tacy, wymierzone i adekwatne. Spokojnie mógłby istnieć bez wielu elementów, a tak to zbliża sie niebezpiecznie blisko do prozy, powiedział bym nawet. Ale piszcie chmielniaku, piszcie.Wszak "poetów trzeba używać.."
I jescze jedno, czy aby na pewno "wszytko już było"?- miejmy nadzieje, że jednak nie. Gdzies tam muszą jescze być jakieś bezludne wyspy dla nas, a przynajmnej nie przestawajmy ich szukać. Pozdrawiam i chapeaux bas ! |
|
| Wysłany: Czw 15:05, 27 Mar 2008 Temat postu: Liryczny manifest sprzed roku |
|
Postanowiłem podzielić się kawałkiem mojej twórczości poetyckiej  Tekst sprzed roku, ale, z kilkoma zmianami, podpisałbym się pod nim i dzisiaj obiema rękoma. Zamysł nietrudno odgadnąć. Czekam więc na komentarze.
A oto i tekst: Jeśli wszystko już było i zycie artysty nie różni się wcale od zatrudnionego na etat lub pół etatu człowieka przy maszynie do powielania dokumentów, stron w książkach, więc zadam proste pytanie - dlaczego to trwa nadal i nie znudził się wcale a wcale, lecz jest i wciąż i dalej, ten wyścig o władzę nad myślami, sercem i ciałem? Jeśli wszystko już było, jak mówi filozof, tłumacząc stan ten słowem jednym, tajemniczym którego rozgryźć nie może za nic w świecie na który składa się złożoność myśli z którym wojują rzesze, zastępy pokoleń które wciąż kładzie w glebie armie trupów a które tak naprawdę jest jedynie wytworem wyobraźni twórców, którzy z bezsilności i żalu i pragnienia palącej pożogi niszczą za sobą mosty w kulturowej przepaści między barbarzyńcami a ojczyzną sztuk wyzwolonych i jeśli naprawdę ta rzeczywistość straciła korzenie, straciła wartości i czego by człowiek, sztukmistrz, artysta nie stworzył, okrzyknie się go szarlatanem wtórności, to gdzie sens? lecz zadam inne pytanie - jeśli, człowieku, uważasz, że tak jest naprawdę że próźno szukać wzorców po 45' ze źródeł z których czerpano setki lat już wcześniej bo posypał się na głowę tynk, runęły posady świata nikt nie wie co powiedzieć, gdy opuści Auschwitz wszyscy chcą jedynie, żeby ich zostawić (psychoanalityk miałby tu wiele do powiedzenia) to czemu jak ten starzec, co toczy ciągle kamień choć wie, że to odgórnie skazane na porażkę tkwisz uparcie w swej roli przewodnika zagubionych ludzi, z zagubionymi wartościami po zagubionym świecie, zagubionej duszy? Jeśli wszystko już było, to lepiej rzucić w trzy diabły tą całą sztuką, poezją, obrazem, tą rzeźbą, powieścią, dramatem, tą operą, muzyką, tańcem. Ale co, jeśli wielki filozof, specjalista od wszystkiego pan dziedzin życia, wykładnia postępu, chodzący paradygmat piękna i mądrości jest w błędzie? Jeśli jesteśmy sami nawiązaniem i kontynuacją do wielkich przodków, wielkich czasów, lub inaczej, przechodzimy jeden z wielu kryzysów wiary, nadziei, prawdy których w przeszłości były dziesiątki, tylko swoim zwyczajem nadajemy wielkie nazwy, dorabiamy wielkie ideologie i zamiast przytaknąć, że to stan przejściowy posypujemy głowę popiołem, zamykając się w pomieszczeniu z tabliczką jednoznacznie sugerującą twardą skorupę nieprzejednanych poglądów na kształt rzeczy: "ponowoczesność". Jeśli wszystko już było, to ja państwo podziękuje, pójdę zaparzyć herbaty, usiąde w fotelu i do znudzenia patrzył będę w 32 cale na regale nie trzeba myśleć, nie trzeba czuć, wystarczy korzystać z tego, że obdarzono nas percepcją, zmysłami. Ale co, jeśli monopol na prawdę, który zagarnęli panowie mądrości okaże się nie wart funta kłaków? Pozostanie kolejne nierozwiązane pytanie, pojawią się nowi wszechwiedni krytycy, informujący nas jaki jest stan rzeczy. Nie pozostaje nic innego, jak tylko zakasać rękawy i wziąć się do pracy, pomijając zastępy nierobów, kto wie, jeśli nie dziś, to może kiedyś docenią. Pozdrawiam. --------------------------------------------- Postanowiłem dorzucić jeszcze jeden wiersz, niejako korespondujący z tym powyżej. Voila!: Twarz zniekształcona odbija się purpurowym światłem z krogulcowym skrzywieniem kącika ust. wrona skrzeczy swą bezlitosną mantrę wprawiając w osłupienie rzesze liści na drzewach - chyba, ze to wiatr podniósł je z miejsc ustalonych wcześniej tajnym ewolucyjnym układem. Leżący człowiek przypomina bardziej bezwolna kukłe, niż istotę z krwi i kosci, w ktorej także: bije, pulsuje, krąży. nie jęczy nawet, lecz tragicznie milczy pogodzony z sobą, noga z nogą ręka z ręką, wszystkie palce, zalegają na wznak bezwstydnie. Świat zatrzymał się, wycofał z tej przestrzeni, z przestrachem. tu panuje żadza, nienawiść tu panuje brudny seks i pieniądze. nie wkraczaj, odejdź, tu czas jest tylko pojeciem skowyt ptakow z wysuszonych gałęzi - syrena ostrzegajaca, dzwon dający znak, że on za chwilę podniesie się tylko po to, żeby upaść. Znów. Pozdrawiam ponownie.  |
|